Op de vraag hoe wij met onze organisaties daar komen waar Staes organisaties wil hebben, antwoordt Staes: “We gaan organisaties vormen die er nog niet zijn. Het probleem in de zorg is dat organisaties te zorgzaam zijn voor de eigen medewerkers. Zij slapen in, zijn schapen en juist daardoor verlies je mensen. Creëer kansen voor de nieuwe generatie, met passie en talent. Daar moet de zorg naar transformeren, anders creëert de sector niet meer zorg met minder geld. Dat betekent ook versplintering van beroepen, want de informatie neemt over elk klein onderdeel in de zorg toe. Er zullen dus zeer gespecialiseerde zorgprofessionals komen, anders houden ze de ontwikkelingen en dus hun competenties, niet bij. “Er zal een explosie aan beroepen ontstaan.”
Maar hoe houden zij, als ze steeds hetzelfde moeten doen, dan die o zo belangrijke dopamine, is de vraag. En hoe krijgen we de vele zieken en burn outs in de zorg weer aan de dopamine? Staes: “Ga anders nadenken over werk. Wacht bijvoorbeeld niet op uw pensioenleeftijd, ga al veel eerder minder werken, zodat u tijd heeft om u door te ontwikkelen en andere dingen te doen. Zo behoudt u die dopamine.“
Leg de lat hoog!
Geconstateerd wordt dat in de stijl van leiders ook passie moet zitten, dat moet gevoeld worden. Staes bevestigt dat en benadrukt dat goede managers dit moeten organiseren. “Jullie moeten het lef hebben dit te doen, zoek de juiste mensen en laat ze doen!”
Daarnaast moet de lat hoog gelegd worden, aldus Staes. “Ik ben sterk voor validatie, mensen moeten bewijzen dat ze het kunnen. Ik ben tegen diploma’s maar ben ervoor om onderwijs moeilijker te maken. Zodat je het zonder passie en talent niet redt. Dit kan alleen als studenten het recht krijgen om vakken te kiezen in de groove met hun passie en talenten.”
We gaan zwermen
Verworven rechten is niet in het belang van de organisatie. Staes: “Als u eenmaal geproefd hebt aan 3D-smart, gaat u niet meer terug.” Zelfsturende teams zijn niet de oplossing. We hebben behoefte aan een nieuwe generatie managers die ervoor zorgt dat een team gelijke tred houdt met de disruptieve innovatie in de markt. Maar beter nog is het om niet met fulltimers te werken, maar dynamisch: met de juiste mensen die op dat moment nodig zijn. Daar wordt tegenin gebracht dat dit niet altijd hoeft: als je de hekken weghaalt, blijkt dat de meeste mensen mee willen en kunnen met veranderingen.
Staes heeft het laatste woord: het gaat om fluïde organisaties, migratiegolven van mensen, een maatschappij waarin mensen met passie en talent hun dingen kunnen doen.
De eindconclusie is dat we moeten gaan zwermen. Daar zou goed een basisinkomen behulpzaam bij kunnen zijn, dat geeft waarde aan mensen. Daarna kun je ze kansen geven. Als ze de passie voelen, lukt het.
